ბანალურად დავიწყებ-ექიმობა ბავშვობიდან მინდოდა. თუმცა, სამედიცინო უნივერსიტეტში მოხვედრის შემდეგ ვარდისფერი ოცნებები მალევე დაიმსხვრა, რადგან გავაცნობიერე, რა რთულ საქმეს შევეჭიდე და ამავდროულად, სხვა უამრავი კოლეგისგან განსხვავებით, გვერდით მდგომისა და ხელის წამკრავის გარეშე, რაც საქართველოში კარიერული წინსვლისთვის, დამერწმუნებით, სერიოზული ხელისშემშლელი ფაქტორია. მიუხედავად ამისა, საბედნიეროდ, დღესდღეობით შემდგარ ექიმად ვთვლი თავს, უზმოდ მიყვარს ჩემი პროფესია, არასოდეს ვნანობ, რომ ამ ურთულეს გზას დავადექი და კვლავაც ჯიუტად მივიწევ წინ-ისევ და ისევ საკუთარი ძალების იმედად. პაციენტის მადლიერებით სავსე თვალები და ორად ორი სიტყვა-"გმადლობთ, ექიმო!"-ჩემთვის ყველანაირ ანაზღაურებაზე უფრო ღირებულია და რწმენითა და საკუთარი თავის კმაყოფილებით მავსებს. დღევანდელ რეალობაში, როცა თვითგადარჩენის მიზნით უამრავი ექიმი და არაექიმი ქვეყნიდან გარბის (და არ დაგიმალავთ, მეც ბევრჯერ მიფიქრია ამაზე), მიმაჩნია, რომ საკუთარი მოვალეობის პირნათლად მოხდა არანაკლები პატრიოტიზმია!
theseReviewsAreWrittenByPatients